Trabzonspor Profesyonel takımının son şampiyonluk sonrasında başarıyı sürdürememesi, Şampiyon kadrosundan kayıplar yaşaması ve sıkıntılı süreçlerden geçerken kötü bir sezon geçirmesi taraftarı enerjisini yönelteceği bir alan arayışına itti.
Bu arayışa bir yanıtmış gibi ortaya çıkan gençlerin, Juventus – Atalanta – İnter gibi takımları saf dışı bırakırken bu maçların üçünün de Trabzon da oynanması ve tribündeki kalabalığın her maç artması şehrin dikkatini onlara yönlendirmesine doğal olarak da Ulusal basının da dikkatini çekmelerine sebep oldu.
4 lü finale kalan bu çocuklar, sessiz sedasız çıktıkları basamakların her birinde taktik disipline bağlı ve ciddi mücadele gücüyle, inançlarıyla, inatlarıyla bu başarıyı elde etmişlerdi.
Yarı finalde Salzburg takımını da eleyerek çok büyük işe imza attılar ve finale kalarak sadece başarı arayışına düşen Trabzonspor taraftarına değil tüm ülkeye umut oldular.
Yarı final maçı sonunda kendilerine uzatılan mikrofonlara Hoca dahil tüm ekip “Final Bordo-Mavi olsun Barcelona’yı istiyoruz” diyordu.
Hayal kurmuşlardı tüm bu patika boyunca, belki hayaller ilk etapta Barcelona ile final oynamak değildi! Öyle ya Hocamız Eyüp Saka ve tüm futbolcular geçtikleri her turdan sonra “Maç maç bakıyoruz adım adım ilerliyoruz!” diyorlardı. Ama işte o Salzburg maçının da kazanılması ve sadece Trabzon değil tüm ülkenin gözlerinin üzerlerine çevrilmiş olması isteği dillendirmelerine sebep oldu.
Kupayı almak istemediler demek bu gurur bize yaşatan futbolcularımıza yapılmış bir hainlik olur zira eleştiri yapılacak bir konumda değiller. Çünkü onlardan bu kulübün tek beklentisi iyi birer insan ve sporcu olmalarıdır.
Maçın başlamasıyla, tüm ülkenin mutluluk beklentisinin öyle ağır geldiğini, onlara öyle baskı yaptığını, hareketlerini öylesine kısıtladığını gördüm ki.. Onların hayallerinde önce 4 lü final sonrasında ise Barcelona ile oynamak vardı.. Barcelona’nın kupayı kazanmak Trabzonspor’un ise Barcelona ile final oynamaktı sanki hayali.
Kupanın doğal favorilerinden İnter’ i eleyen, geçen yılın şampiyonu Olimpiyakos’ u eleyen Salzburg’u kupa dışına iten bu çocuklar, beklentinin sırtlarında o büyük baskıyı hissettirmediği bir başka yerde bir başka zamanda eminim ki Barcelona’yı da yenebilirlerdi.
Nereden mi biliyorum ? Bican’ ın attığı golden sonraki gözyaşlarından tabi ki..
Ağlama Çocuk ! bizi de ağlattın.. Tüm ülke dişlerini sıktı seni gol attığında ağlarken görünce.. biz mi biz Trabzonlular senin neden ağladığını biliyoruz! Seni çok iyi anlıyoruz çünkü hepimiz senin gibi hissediyoruz. Biliyoruz ki kazanabilirdik. Hırsına kurban olacak bir şehir seni ve arkadaşlarını bekliyor şimdi.
Gurur duyduk ! sizler kadar bizler de üzüldük. Ama bu şampiyonlarda oynama tecrübesi final maçında kapı gibi çarptı yüzümüze. Bu başarı ile yetinmeme, yeniden isteme ve bunun için çalışma zamanı..
Size, tüm ülkeye yaşattığınız bu heyecan için bu gurur için gönüller dolusu teşekkür ediyoruz.
Sevgilerimle..
